-در دسترس نبودن داده‌های دقیق:

اگرچه خشونت مبتنی بر غیرت به طور گسترده‌ای مورد بحث قرار می‌گیرد، اطلاعات و داده‌های دقیق ملی و بین‌المللی جنایات مرتبط با این خشونت در دسترس نیست. هرچند طبق گزارش سازمان‌های غیردولتی سطح این نوع از خشونت در حال افزایش است، اطلاعات کمی از نظر میزان آن از نظر زمانی و جغرافیایی در دسترس است. با توجه به اینکه خشونت مبتنی بر غیرت ماهیت پنهانی دارد و با توجه به اینکه برای پنهان کردن جنایات مبتنی بر غیرت دسیسه‌ای در کار است، بیشتر داده‌ها و ارقام موجود کمتر از چیزی هستند که در واقعیت اتفاق می‌افتد.

-نبود درک کافی از خشونت مبتنی بر غیرت:

این امکان وجود دارد که متخصصان و کارکنان بخش دولتی درک صحیح و کافی از خشونت مبتنی بر غیرت نداشته باشند و در نتیجه قادر به تشخیص، ثبت و حل و فصل آن نباشند. پلیس نیز ممکن است ماهیت جنایات ناموسی را به اشتباه تشخیص دهد و در اقدام نسبت به آن و بدون درک مبانی ایدئولوژیکی جنایات مبتنی بر غیرت را در رده خشونت خانگی دسته‌بندی کند. برای اینکه پلیس و سایر ارگان‌های مرتبطی که باید پاسخگو باشند بتوانند مواردی را که غیرت و ناموس در آنها نقش دارد، تشخیص دهند و واکنش مناسب نشان دهند، نیاز مبرمی به آموزش در این زمینه وجود دارد.

-عدم اعتماد به دولت:

در مناطقی که پلیس مایل به رسیدگی خشونت مبتنی بر غیرت نیست، زنان پلیس را به عنوان گزینه‌ای برای کمک به مشکلات خود نمی‌بینند. اگر زنی در منطقه‌ای باشد که نمی‌توان برای برخورد جدی با جنایات ناموسی و سایر اشکال خشونت علیه زنان به پلیس تکیه کرد، سطح اعتماد به دولت در آن جامعه پایین می‌آید. این وضع برای زنی که مهاجرتی ناامن داشته تشدید می‌شود، چراکه این تصور وجود دارد که تماس با پلیس منجر به اخراجشان از آن منطقه می‌شود و در پی آن میل گزارش به پلیس پایین می‌آید.

-وجود موانع فرهنگی برای گزارش خطر:

زنان ممکن است به دلیل موقعیت فرهنگی و با این تصور که این نوع خشونت مسائل خصوصی خانوادگی است، از گزارش دادن آن به پلیس ترس داشته باشند. زنانی که در آنها غیرت و ناموس درونی شده، هنگام اقدام برای گزارش خود را قربانی نمی‌دانند بلکه احساس می‌کنند با این کار مرتکب جرم شده و مجرمند.