Dragana, een 30-jarige vrouw van Kroatische afkomst, woonde samen met haar broer in Amsterdam-West. Na het beëindigen van haar relatie met de 32-jarige Khalid bleef hij haar bedreigen. In e-mails zou hij haar met de dood hebben bedreigd. Op 9 januari 2025 deed Dragana hiervan aangifte bij de politie.

In de nacht van 31 januari op 1 februari hoorden buren geschreeuw en harde geluiden uit Khalids woning aan de Gerard Callenburgstraat. Rond 3.50 uur werd het stil. Ruim een uur later, om 5.00 uur, meldde Khalid zich bebloed bij het politiebureau, met een verwonding aan zijn hand. Hij bekende dat hij Dragana had gedood.

De politie trof haar lichaam aan in de woning. Dragana was met meer dan veertig snij- en steekwonden om het leven gebracht. Er waren geen andere getuigen.

Khalid verklaarde dat hij zichzelf verdedigde toen Dragana een mes zou hebben gepakt, maar volgens het Openbaar Ministerie is daar geen enkel bewijs voor. Hij zit in voorlopige hechtenis in afwachting van psychologisch en psychiatrisch onderzoek.

De rechtbank in Den Haag heeft op 30 april 2025 twee mannen veroordeeld tot elk twaalf jaar gevangenisstraf voor hun rol in de dodelijke steekpartij op Karim el Kadi (40). Het slachtoffer werd op 26 februari 2023 neergestoken in het portiek van zijn flat aan de Erasmusweg. De rechtbank oordeelde dat de daad duidelijke kenmerken van eerwraak vertoont.

Karim el Kadi woonde samen met de zus van Taoufik (45). Volgens de islamitische wet waren zij met elkaar getrouwd, maar hun relatie werd niet geaccepteerd door haar familie. In de periode voorafgaand aan het incident had Karim toestemming gevraagd aan de vader van Taoufik om met diens dochter te trouwen. Die toestemming werd geweigerd omdat er eerst verblijfsdocumenten voor Karim geregeld zouden moeten worden. Niet lang daarna ontstond bij Taoufik het vermoeden dat Karim alsnog bij zijn zus was ingetrokken. Dat leidde tot woede en uiteindelijk tot de fatale escalatie.

Enkele weken voor de moord bespraken Taoufik en Ismael (30) meerdere keren een plan om Karim iets aan te doen. Taoufik gaf Ismael een foto van Karim, die Ismael handmatig fotografeerde van het scherm van Taoufik’s telefoon, om digitale sporen te vermijden. Ook gaf hij hem het adres van het slachtoffer. Hun intentie: Karim “een lesje leren” met fysiek geweld.

Op de dag van de moord bezochten Taoufik en Ismael de woning van Karim meerdere keren. Ismael voerde een verkenning uit en rapporteerde aan Taoufik. Later die dag kwamen ze samen terug, waarbij Ismael een schoenendoos bij zich droeg. Camerabeelden toonden hoe beide mannen omstreeks 18.10 uur het portiek van de flat binnengingen. Buurtbewoners hoorden vervolgens geschreeuw en mensen die de trap af renden. Een buurvrouw zag Karim gewond liggen in het portiek.

Uit camerabeelden bleek dat Taoufik na 1 minuut en 39 seconden het portiek verliet, gevolgd zeven seconden later door Ismael. De buurvrouw verklaarde meerdere mensen de trap af te hebben horen rennen. Karim probeerde nog achter zijn belagers aan te gaan, keerde terug om de deur op slot te doen, maar zakte vervolgens in elkaar. Hij had één steekwond die fatale schade toebracht aan zijn maag, lever, darmen en een nier.

Na de aanval keerden beide verdachten terug naar de woning van Taoufik, waar hij Ismael 800 euro overhandigde. Het mes en de schoenendoos zijn nooit teruggevonden. Vier maanden later werden beide mannen gearresteerd. Sindsdien wijzen ze elkaar aan als degene die Karim heeft gestoken.

De rechtbank kon niet vaststellen wie van de twee het mes hanteerde, maar achtte beide verdachten schuldig aan medeplegen van doodslag. Ze handelden volgens de rechters doelgericht, vanuit een gezamenlijk plan om Karim met een steekwapen te verwonden. De korte tijd die zij in het portiek verbleven wijst op een gerichte actie.

Karims dood liet diepe sporen na. Zijn partner, de zus van Taoufik, beviel na zijn overlijden van hun dochter. Voor de ouders van Karim is het verlies ondragelijk. Daarom legde de rechtbank naast de gevangenisstraffen ook een schadevergoeding op van 17.500 euro per ouder.

De rechtbank onderstreepte dat eerwraak in een rechtsstaat geen enkele plaats heeft. “Deze zaak heeft trekken van eerwraak,” aldus de rechter. “Daarvoor is absoluut geen plaats binnen onze rechtsorde.”