- Beschikbaarheid van betrouwbare gegevens:

Hoewel er veel wordt gesproken over eremoorden, zijn er geen betrouwbare cijfers over het exacte aantal. Hoewel het aantal uitbarstingen van eergerelateerd geweld volgens NGO's toeneemt, is er weinig informatie beschikbaar over de omvang ervan. Omdat eergerelateerd geweld niet zelden een heimelijk karakter heeft, en er vaak een soort samenzwering lijkt te bestaan om eergerelateerde misdaden voor de buitenwereld verborgen te houden. Duidelijk is dat het werkelijke aantal eergerelateerde incidenten veel hoger zal liggen dan het officieel geregistreerde aantal. Zo is de levend verbrandde Afghaanse Narges Achikzei bijvoorbeeld niet in de officiële cijfers meegenomen als slachtoffer van eerwraak omdat de Nederlandse politie er voor koos om deze eermoord te verdoezelen.

-Gebrek aan vertrouwen in de overheid:

In landen waar de politie niet bereid is om eergerelateerd geweld aan te pakken, zien vrouwen de politie niet als een optie om te helpen bij hun problemen. Als een vrouw in een land woont waar men er niet op kan vertrouwen dat de politie eermoorden en andere vormen van geweld tegen vrouwen serieus aanpakt, neemt het vertrouwen in de overheid in die gemeenschap af. Deze situatie wordt nog verergerd voor een vrouw met een onzekere verblijfsstatus in een Europees land, omdat de indruk bestaat dat contact met de politie negatieve gevolgen heeft voor de verblijfsstatus van alle betrokkenen, waardoor de wens om aangifte te doen bij de politie afneemt.

Gebrek aan voldoende kennis over eergerelateerd geweld:

Agenten en medewerkers in de publieke sector hebben mogelijk geen goed inzicht in eergerelateerd geweld en zijn daardoor mogelijk niet in staat om dit tijdig te herkennen en op te lossen. De politie kan ook de aard van eermisdrijven verkeerd interpreteren en ze categoriseren als misdrijven van huiselijk geweld zonder de ideologische grondslag van het misdrijf te begrijpen. Er is dringend behoefte aan opleiding op dit gebied, zodat de politie en andere betrokken instanties gevallen van eergerelateerd geweld kunnen herkennen en er adequaat op kunnen reageren.

Het bestaan van culturele barrières om aangifte te doen:

Vrouwen kunnen bang zijn om aangifte te doen bij de politie vanwege hun culturele achtergrond en de perceptie dat dit soort geweld een privé- familieaangelegenheid is die niet met de buitenwereld mag worden gedeeld. Vrouwen beschouwen zichzelf niet altijd als slachtoffer wanneer zij aangifte proberen te doen, maar voelen zich vaak schuldig omdat zij aangifte doen.