Aan de vooravond van het misdrijf is er een telefoongesprek tussen Arife's man en een familielid in Turkije. Hij eindigt het met "Ik zal doen wat gedaan moet worden". Om 5:30 de volgende ochtend, steekt hij zijn vrouw neer. Ze sterft in het appartement. De oudste zoon is getuige van de misdaad en probeert eerste hulp te verlenen. Vermoedelijk belt hij dan de ambulance en de politie. De andere twee broers en zussen zijn ook in het appartement, maar slapen nog. De dader is gearresteerd.

In de rechtszaal geeft de dader drie verschillende versies van het misdrijf (alcohol, zelfverdediging, enz.). Uit de sporen op de plaats van het misdrijf blijkt echter dat de man zijn vrouw door het appartement dreef en telkens opnieuw stak. De arrondissementsrechtbank van Duisburg veroordeelde hem in juli 2011 wegens doodslag tot 11 jaar gevangenisstraf.

De namen van de betrokkenen zijn niet bekend, evenmin als de antecedenten. In de rechtbank verschijnt echter het opgeroepen familielid uit Turkije. Deze geruststelling over de familie, de planning van de daad en de houding van de dader, hij was quasi verplicht tot de daad ("zal doen wat gedaan moet worden") wijzen op een eremoord. Vermoedelijk wilde Arife zich uit de relatie bevrijden. Maar er is niets over te vinden. Alle aanwijzingen worden op prijs gesteld.

Cevide (geboren Yildrim) werkt als een kleermaker. Ze is onder dwang getrouwd met een man uit Turkije. De twee hebben twee kinderen.

Bülent is een gelegenheidsarbeider. Omdat hij zijn vrouw mishandelt, scheidt zij in het voorjaar van 2009 en krijgt zij in januari 2010 van de rechtbank een contactverbod. Bülent wordt zware mishandeling ten laste gelegd. Toch blijft hij zijn vrouw lastig vallen. Hij bedreigt ook haar broer en zijn kinderen.

Op 14 mei 2010, overvalt hij haar als ze thuiskomt van haar werk. Cevide probeert te ontsnappen maar valt op de grond. Voor de ogen van haar twee kinderen, steekt Bulent haar neer met een keukenmes. De spoedarts kan niet meer helpen. De dader vlucht, maar wordt kort daarna gearresteerd.

In mei begint het proces bij de arrondissementsrechtbank van Hof. In de tenlastelegging staat dat Bülent had ingezien dat zijn vrouw een succesvol leven leidde zonder hem en van hem zou gaan scheiden. Daarop besloot hij haar te vermoorden. Bülent weigert aanvankelijk te getuigen, maar laat via een tolk weten dat hij het Duitse rechtssysteem niet aanvaardt. Later beweert hij dat hij onschuldig is, maar hij spreekt over een filmtraan.

In juni 2011 wordt Bülent veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Als motief wordt in het vonnis genoemd dat de dader met de moord zijn onbeperkte eigendomsrecht wilde aantonen.