Je kunt deze moord lezen als een eremoord - of als een moord om misbruik te verdoezelen. Het verhaal: Op 17-jarige leeftijd wordt Hatice's moeder Ayse in Turkije gedwongen uitgehuwelijkt aan Ramazan (vermoedelijk een neef), die 7 jaar ouder is. Drie kinderen worden geboren, het gezin woont half in Turkije, half in Duitsland. Op een gegeven moment verhuist het gezin naar Trappenkamp, ten zuiden van Kiel.

De vader mishandelt zijn oudste dochter. Ze wordt zwanger. Hij slaat haar dood met een pijpsleutel. Hij begraaft het lichaam in een gehuurde garage. Op het moment van het misdrijf, is de moeder in een kuuroord. Wanneer ze terugkeert, krijgt ze te horen dat haar dochter gedeporteerd is. In feite was haar toeristenvisum verlopen. De moeder moet echter spoedig hebben vermoed dat haar dochter niet in Turkije was, maar dood. Ramazan vertelt haar later dat ze stierf tijdens een aardbeving.

Het jongere zusje Sema moest tijdens de misdaad de wacht houden. De vader dwingt haar te zwijgen en dreigt haar met moord als ze dat niet doet. Hij had de moord waarschijnlijk ook aan haar aangekondigd, wat bewijst dat de misdaad gepland was. Blijkbaar kan de dader erop rekenen dat Sema niet naar de politie gaat en ook geen andere hulp krijgt, bijvoorbeeld van leraren of van haar broer.

Sema's echtgenoot Yavuz is degene die 15 jaar later het hele verhaal in gang zet, omdat hij de geheimhouding niet accepteert.

In oktober 2010 doet Sema, een tandartsassistente, aangifte. Aan het eind van het jaar worden er botresten en tanden in de garage gevonden.

De arrondissementsrechtbank in Kiel opent het proces in juni 2011. De verdachte laat zich door een tolk vertalen. Dochter Sema beschuldigt haar vader van het plegen van een zwaar misdrijf. Zij maakt melding van een situatie waarin de vader haar wilde laten zien hoe hij Hatice strafte en de andere dochter voor haar ogen verkrachtte. Op dat moment, dacht ze dat hij dat mocht doen.

In het proces tegen Ramazan wordt ook gesproken over geweld en wreedheid tegen zijn vrouw Ayse en zoon Harun. De verdediging probeert een uitspraak te krijgen van onvrijwillige doodslag en dus een verjaringstermijn. Ramazan, nu 69, wordt voor eind juni veroordeeld tot levenslang voor moord. Zijn vrouw vraagt de scheiding aan.

Om de openingsvraag te beantwoorden: Als Ramazan zijn dochter doodt om het misbruik te verdoezelen, is dat strikt genomen geen eerwraak. In de context van het gezin zijn er echter duidelijke aanwijzingen dat Ramazan in de eerste plaats op één ding was gericht: Om de aanspraak van de man op macht in de familie ten koste van alles te doen gelden - dat is een eer motief. De man bepaalt het leven, de seksualiteit en de dood van zijn dochter.