Ongeveer twee jaar bestaat de onstabiele relatie tussen de 39-jarige Manuela P. en de 53-jarige Masoud M. Zij heeft een baby, misschien van een andere man. Misschien houdt ze de Iraanse man in het ongewisse over het feit of hij al dan niet de biologische vader van de kleine Shirin is.

Tijdens de relatie mishandelt Masoud zijn partner. Ze verhuist verschillende keren, een keer zelfs naar een vrouwenopvang, maar ze keert weer terug.

Bij een gelegenheid moet de politie tussenbeide komen omdat de Iraniër het kind na een ruzie niet aan de moeder wil overhandigen. Ook de jeugdzorg is meerdere malen in het gemeenschappelijke appartement. Masoud is dus geen onbekende bij de politie en jeugdzorg.

In de vroege ochtenduren van 25 september 2008 steekt Masoud de elf maanden oude baby neer en verwondt hij zijn partner ernstig. Dan belt hij de ambulance om 4:30, en zegt, "Ik heb mijn vrouw en dochter vermoord."

De politie vindt meerdere messen op de plaats delict. Masoud heeft ook verwondingen. Maar agenten gaan ervan uit dat hij de sneden zelf heeft toegebracht.

In maart 2009 wordt het proces geopend. Masoud wordt beschuldigd van doodslag. Men zegt dat aan het moordcriterium van de bedrieglijkheid van het slachtoffer niet is voldaan, omdat het veronderstelt dat het slachtoffer ook maar enige argwaan zou kunnen hebben (wat bij een baby niet het geval is). Vermoedelijk had het slachtoffer twee tiener(half)broers en zussen die ook voor de rechter verschijnen.

In april 2009 wordt Masoud veroordeeld tot elf jaar gevangenisstraf voor doodslag en het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. In de motivering van het vonnis staat dat Masoud het niet kon verdragen dat zijn vrouw wilde scheiden en de baby met zich mee wilde nemen. Ook expliciet genoemd worden zijn traditionele beeld van de vrouw en het extreme controlerende gedrag van de Iraniër. Tot het einde had hij beweerd dat de moeder de baby had neergestoken.

Waarom zou deze moord een eremoord moeten zijn? Het kind, dat van een andere man kan zijn, is een teken dat Manuela niet volledig onderdanig is aan haar significante andere. Ze kan een eigen seksleven hebben, onafhankelijk van hem. Een eremoordenaar moordt om een vrouw te straffen voor haar vermeende wangedrag. Hij werpt zich op als rechter over het leven en de dood van de vrouw. Daarbij probeert hij - tegen elke prijs - zijn eer te herstellen. Het feit dat hij niet alleen zijn partner probeert te vermoorden, maar ook de dochter vermoordt, zou erop kunnen wijzen dat hij zich ook wil ontdoen van het bewijs van het vermeende wangedrag.